Gino, bedankt voor al je liefde en toewijding, rust in vrede makker (Gino died today, he went peacefully to his end surrounded by his beloved masters)

(I'm doing this in Dutch, he was a Dutch Keeshond and it is after all a Dutch family - history)

Tja, dat was dan mijn 2e Keeshond die ik "zag gaan" zonder erbij te zijn. Eerst Lammetje en toen Gino. Deze keer wist ik in ieder geval dat ie in vertrouwde omgeving mocht inslapen, met zijn baasjes rond zich...en wat voor geweldige baasjes. Eerst Bernadette en ik, dan Sebastiaan en Marjolijn en toen zijn uiteindelijke baasjes Veronica en Bart. Bedankt voor al jullie liefde en toewijding en vooral Bart voor de geweldig mooie Gino met wie je wandelde, borstelde, kortom verzorgde tot de mooiste "bijna witte Kees" in Nederland (en daarbuiten). Denk dat Marius hem wel zal missen en ik hoop dat jullie hem vertellen dat ie er niet meer is (dat was iets wat Opa van Dijk even vergat met Lammetje en het is altijd moeilijk te verstouwen als je dat zelf van anderen moet horen)...

Gino, tja waar moet ik beginnen? Ik denk dat ik maar de specifieke fijne "incidenten" met hem zal noemen: als baas was ik een slechte, lol, ik had een hond en van mij mocht ie eigenlijk doen waar ie zin in had, misschien verkeerd, maar ja, dat was mijn manier om van hem te houden en eigenlijk vond ie het prachtig. Een echte baas aan wie Gino ECHT gehoorzaamde was Sebastiaan! Ieder "commando" werd met stipte plicht uitgevoerd. Voet en mijnheer zat omhoog te kijken naar "een van zijn baasjes"....en hij had de grootste lol erin als Sebasje probeerde hem te pakken te krijgen in de tuin, dat lukte nooit. Bepaald elegant rennen was er niet bij, hij liep als een raar soort hert, maar was altijd sneller dan iedereen als ie rond de vijver wegspoot...en als Sebastiaan eindelijk het opgaf, lagen ze beiden uitgeput naast elkaar te hijgen...

Bernadette, tja...lol...zij had altijd veel wandelingen met hem en het lolligste wat ik daarvan herinnerde waren zijn "stoutheid" en voorliefde voor zwempartijen. Hoewel we de pest hadden aan het feit dat sommige watertjes naar ijzeroxide roken en vreselijk stonken, hadden we Gino altijd verboden daar in te springen..ja zeker..hahahahaha...hij stond dan in zijn stereotype houding naar ons te kijken terwijl we NEE zeiden en dook dan "lachend" toch in zo'n stinkpoel....of de mystieke meertjes waar andere honden echt hun neus voor optrokken..Gino niet dus...plons en weg was ie en wij maar weer douchen en borstelen, maar hij was altijd erg rustig naderhand en boos op hem worden? Nou nee...hij werd zelfs hooggebergte en kano Kees met Veroontje en Bernadette in de Jotunheimen, iets zeldzaams om te zien voor de toeristen; ze vielen bijna van de richels af....

Prijzen winnen? Mot dat nou? Gino vond wijfjes veel leuker dan in een ring ronddrentelen met zijn baas die er geen bal van begreep.....de enige prijs die hij in de wacht sleepte was met Sebas en dan nog nadat zijn band het begaf...lol...

Groot was ie ook voor een Keeshond. Per vandaag zou hij niet meer passen in de maximum grootte voor Keeshonden, maar ja dat zagen we al toen toen we hem de eerste keer bezochten met zijn 5 zusjes...5 kleine rompjes en een grote wollen bal, dat was Gino..en ze hadden hem voor het gemak maar effe uit de korf geduwd, veel te groot voor die kleine meisjes...

Hij was waarschijnlijk een Kees met de meeste kilometers. Hij was veelbereisd, vloog vliegtuig, vond het leuk om achter eenden aan te gaan langs het kanaal in Utrecht en langs de roeibaan in Lelystad waar naar ik vernomen heb, nooit meer eenden in zwommen als Gino effe uitgelaten werd.

Maar hij was een lieve Keeshond. Toegewijd, bezitterig, eigenwijs (een van Dijk trekje...lol), soms kon ie je aankijken met z'n scheve koppie en dan zag je hem denken: tjonge, maak toch niet zo'n stennis, ik ben maar een hond....

En bij de duikfamilie had ie een heerlijk "thuis", mannebaasje verzorgde zijn pels en "liep" met hem, vrouwtjesbaasje zei hem wel effe wat wel en niet mocht en kon lekker met hem "vrijen"...bedankt allebei, het kan niet makkelijk voor jullie geweest zijn dit afscheid nemen....maar vertel Marius wel waar ie nu is, in jullie eigen woorden...

De gevreesde Keeshondenziekte kwam en hij overwon hem, de 2e keer echter was zijn lichaam te zwak en tuinde hij sterk en snel achteruit en dan is het erg moeilijk voor zijn baasjes om niet alleen hun hart te laten spreken maar ook hun hersens hoeveel pijn dat ook gekost heeft.

Ik geloof dat iedere nieuwe hondeneigenaar dat duidelijk gemaakt moet worden bij aankoop, de pijn en het verdriet als ie oud en gebrekkig eindelijk zijn koppie neerlegt en aangeeft: baasjes het is mooi geweest, ik wil graag naar "huis", naar mijn hondenhemel...groots zijn dan de eigenaars die dit begrijpen en er aan toegeven als een liefdevolle handeling en als een groot dank je wel aan de hond die trouwer was dan de mensen normaliter zijn, onvoorwaardelijk trouw.

Namens allemaal, dank je lieve Gino voor jouw leven met ons, het ga je goed en doe de groeten aan Lammetje als je hem tegenkomt, wie weet...